Verschenen in Schuttersproat 25, augustus 2010

Toch altijd weer een spannend moment. Aan het einde van een lange, warme, concoursdag stellen de commandanten van de schutterijen zich op om het oordeel van de jury in ontvangst te nemen. Hoe zouden we het er vandaag vanaf hebben gebracht?

In de loop van de dag bereiken je altijd al een hele reeks meningen over onze “prestaties”. “De halve schutterij liep uit de maat bij het defilé. “Die tweede bocht leek weer eens nergens op”. “Dat bestuurslid liep weer te zwaaien onderweg”. “Dat vendel sleepte over de grond”. En zo kennen we er nog wel een paar. Anderen vinden daarentegen juist dat het “best wel” goed ging. Wie moet je nu geloven? Wat heeft de jury wel of niet gezien? De line-up aan het eind van de concoursdag geeft het antwoord.

Rond het middenterrein met de commandanten verzamelen zich de overgebleven schutters. De bekende gezichten zie je ook vandaag weer staan. Een klein groepje O.G. schutters, vaak dezelfde, is iedere keer weer geinteresseerd in de uitslag. Heel veel O.G. schutters zijn echter al naar huis. Op zo’n moment kan ik wel eens jaloers zijn op die paar verenigingen die nog bijna voltallig aanwezig zijn. Zij maken dat ook onmiskenbaar duidelijk met luid gejuich als de punten bekend gemaakt worden. Prima sfeertje daar, dat is duidelijk.

Dan zijn wij aan de beurt. “Onderling Genoegen Duiven; marcheren in de Superieure B klasse; een derde prijs”. Dat valt zwaar tegen. “Defileren in de Superieure A klasse; een eerste prijs”. Dat valt dan weer mee. “Vendelen in de ereafdeling; een tweede prijs”. Tja, vendel laten vallen; dan zit een eerste prijs er niet meer in. “Aspirant vendelen; een eerste prijs”. Altijd goed dat de kleintjes waardering krijgen voor hun inspanningen. Gelukkig hebben nog een prijs voor het schieten, zijn er nog wat medailles voor onze solovendeliers en gaan onze marketensters zowaar met de eerste prijs naar huis in hun onderdeel. Maar toch… die derde prijs voor het marcheren drukt de stemming, in ieder geval bij mij, behoorlijk.

Onwillekeurig denk je dan terug aan die vrijdagavond een week geleden. De gebruikelijke gezamenlijke oefenavond voor een concours. Maar liefst 35 mannen en vrouwen hebben de moeite genomen om naar het terrein achter de praxis te komen. Ook daar weer die zelfde gezichten die je iedere keer ziet. Het zijn die mensen die snappen dat je een goed resultaat niet zo maar kunt behalen. Dat je er wel iets voor moet doen. Aan hen ligt het dus ook niet; die derde prijs. Maar die 65 anderen dan? Snappen die het dan niet? Waarom zijn die er niet? Die vraag is al vaak gesteld en nog niet naar tevredenheid beantwoord.

Natuurlijk dragen ook zij de schutterij een warm hart toe. Kijk ze met de kermis maar eens vol trots meelopen. Inderdaad, met de kermis wel. Misschien zit hierin wel de kern van het antwoord. Wat betekent onze schutterij nu werkelijk voor ons. Is O.G.  die vereniging waar we ons voor willen inzetten om prijzen te halen op concoursen? Maakt het ons gelukkiger als we “beter” zijn dan de anderen? Als we eerlijk zijn dan gaat het daar de meeste schutters helemaal niet om. En misschien net zo eerlijk; de beste zijn we ook niet (meer).

Onze schutterij is de vereniging die ons samenbrengt rond de laatste zondag van augustus. Die ons verbindt bij momenten die de gemeenschap aangaan. Daar voelen we ons vooral goed bij. Ik heb het al eerder en vaker geschreven in mijn bijdrage voor de Schuttersproat. En die prijzen… dat is toch eigenlijk maar bijzaak. Natuurlijk is het leuk als je samen kunt juichen om een goed resultaat. Dat je elkaar op de schouders kunt slaan als het goed is gegaan. Maar de gemiddelde schutter zal er echt niet van wakker liggen als het wat minder goed gaat.

Schutterij Onderling Genoegen is opgericht met maar één doel: “Het geven van feestelijkheden tot veredeling van de genoegens der Kermis te Duiven”. Wij zijn dus van oorsprong een echte “kermisschutterij”. Daar hoeven we overigens niet ongelukkig mee te zijn.  Dat heeft ons vele mooie momenten gebracht en er zullen er nog vele volgen.

Maar misschien toch nog een kanttekening. Ook, en misschien zelfs wel JUIST, voor een kermisschutterij zijn tradities belangrijk. Bij die tradities passen dat WE ons zo correct als mogelijk presenteren naar elkaar en naar de buitenwereld. Daarbij past een gedisciplineerde mars en een “strak defilé. Iedereen kan op zijn klompen aanvoelen dat dat de eerste dingen zijn die verwateren als je er niet serieus aandacht aan besteedt. Daarom (o.a.) is onze schutterij aangesloten bij de Gelderse schuttersfederatie. Daarom doen wij mee aan concoursen. Niet om zo nodig die eerste prijs te moeten behalen (als is dat wel heel leuk natuurlijk). Maar om aandacht te blijven houden voor een mooi optreden dat past bij de schutterij zoals wij die ons voorstellen.

Dat kan natuurlijk alleen maar als we ons realiseren dat kwaliteit zonder oefening niet mogelijk is. Daarom toch een beroep op alle geüniformeerde leden van onze schutterij. Kom ook naar onze repetities. Het kan zijn dat je de prestaties van O.G. op de concoursen niet belangrijk vindt. De indruk die onze schutterij achterlaat bij iedereen die ons, waar en wanneer dan ook, te zien krijgt, zou ons allen aan het hart moeten gaan.

Iedereen een geweldige kermis 2010 toegewenst en ik reken op jullie…

Jullie hoofdcommandant,
Frans Dieker