Verschenen in schuttersproat 24, voorjaar 2010

Op het moment dat ik dit schrijf hebben “we” net 2 gouden plakken op de 1500 meter in Vancouver binnen. Een geweldige prestatie die gepaard gaat met een bijzondere emotie. De emotie van het winnen is natuurlijk ook bijzonder. Zeker als je dat bereikt na heel veel en heel hard werken en jezelf van alles ontzeggen. Wat daarbij opvalt is dat die emotie zich het meest laat zien bij het hijsen van de vlag en het spelen van het volkslied.

De tranen komen niet bij het omhangen van de medaille. En ook niet bij de al dan niet gemeende kus van de official. Nee, die emotie komt bij het volkslied en het hijsen van de vlag. Wat is dat toch. Zijn we allemaal zo ontzettend vaderlandslievend? Of moeten we het toch anders zien? Blijkbaar staat die vlag ergens voor. Blijkbaar is dat volkslied meer dan een deuntje dat we toevallig allemaal kennen (nou ja, bijna allemaal).

Is het jullie ook niet opgevallen dat sporters tegenwoordig het volkslied steeds vaker meezingen? Het publiek in de stadions brult het eerste couplet ook helemaal mee. En dicht bij huis maken wij het ieder jaar ook weer mee binnen onze schutterij. Ik heb het eerder al wel eens de kippenvelmomenten genoemd. Die momenten waarbij de emotie ook vat op ons krijgt. Die momenten waarbij soms ook wel eens een traantje los komt.

Het volkslied wordt ook bij O.G. weer meegezongen. Bij de huldiging van de nieuwe koning. Bij het binnenhalen van koningspaar en gevolg in de zaal. Helemaal geweldig is dat. Bijzondere momenten met een speciaal gevoel. Dat gevoel is moeilijk te omschrijven. Ik denk dat het te maken heeft met trots. Trots op wat wij met elkaar binnen onze vereniging tot stand brengen. Trots vooral ook dat we op deze manier kunnen laten merken dat we het samen doen en erbij horen. Dat wij bij elkaar horen. Dat gevoel van verbondenheid zit in het volkslied. De tekst doet er dan verder niet toe.

Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die de tekst van ons volkslied geweldig en inspirerend vinden. Het “Duitsen bloed” en “Den konink van Hispanje” kunnen ons waarschijnlijk gestolen worden. Maar toch komen die woorden steeds vaker zonder negatieve bijsmaak over onze lippen. Het is tenslotte “Ons” Volkslied. “Ons”symbool van verbondenheid.

Dat gevoel zit ook in onze vlag. Of moet ik zeggen onze “vlaggen”. Het is tegenwoordig niet meer alleen de vaderlandse driekleur die ons verbindt. Tijdens festiviteiten van de schutterij zien we overal de blauwrode O.G. vlag in het dorp wapperen. Wij horen er ook bij, en dat willen we weten ook. Iedereen mag het zien. We zijn trots op onze vereniging. Ik, als hoofdcommandant, ben trots op Onderling Genoegen en vooral trots op de manier waarop wij met elkaar steeds weer blijk geven van onze verbondenheid. Ik wens iedereen een geweldig schuttersjaar 2010 toe.

Jullie hoofdcommandant,
Frans Dieker