Serenade

Verschenen in de schuttersproat nr. 21 – augustus 2008

Het is komkommertijd. Er is eigenlijk geen nieuws te melden. Toch heb ik beloofd weer een stukje voor de Schuttersproat te leveren. Dus achter de computer kruipen en maar hopen dat er inspiratie komt. Onwillekeurig laat je dan de afgelopen periode nog eens de revue passeren. En dan realiseer je je plotseling dat we toch een bijzondere tijd achter de rug hebben. Tussen eind april en eind mei zijn we bijna iedere week wel een keer de weg op geweest om ergens een hulde te brengen.

De aubade met Koninginnedag. De serenade voor Willem Vuulink die 100 jaar is geworden. Jan en Annie Dieker 50 jaar getrouwd. De jumelage tussen Duiven en Gemünden is 25 jaar geleden tot stand gekomen. Iedere keer was Onderling Genoegen er bij. Wat zit daar eigenlijk achter? Waarom doen we dat eigenlijk? We laten de gedachten hier maar eens over gaan.

“Serenade” staat eigenlijk voor “Muzikale hulde in de avonduren”  (www.woorden-boek.nl). Daarnaast kennen we ook nog de “Aubade”. Volgens het woordenboek is dat een “Een muzikale hulde die s ochtends gebracht wordt”. Ik weet niet of er ook een woord is voor een muzikale hulde die ‘smiddags of ‘snachts wordt gebracht, maar daar gaat het hier niet om. Waar het wel om gaat is dat er een “hulde” wordt gebracht, en dan ook nog een “muzikale”. Bij een schutterij gaat dat dan nog een stukje verder dan alleen muzikaal. Wij komen met groot vertoon van alle pracht en praal die we maar kunnen bedenken. Strak in het pak, zwaaiende vendels, een stralend koningspaar en bulderende kanonnen.

Dan hebben we nog de “hulde”. Waar denk je dan aan. Betonen van trouw, verering, eerbetoon, achting. Dat is toch wel iets speciaals. Dat doe je toch niet zo maar. En dat dan ook nog zo massaal, zo kleurrijk en soms met zo veel emotie als gevolg.

Natuurlijk, er zijn min of meer verplichte nummertjes bij. De aubade met Koninginnedag wordt door een aantal schutters (helaas) zo ervaren en dat merk je dan ook aan de opkomst. Bij de serenade (of was het nou aubade) voor het Gemünden comité speelde dat gevoel ook wel een beetje. Van de andere kant is er ook een grote groep schutters die dit wel degelijk serieus neemt. Die het belang zien van het tonen van onze verbondenheid met het koningshuis en daarmee met het tonen van onze verbondenheid met elkaar. Want daar gaat het toch eigenlijk allemaal om in ons schutterswereldje. Broederschap, trouw, dienstbaarheid…. Allemaal uitingen van verbondenheid met elkaar. Daarom ook onze aanwezigheid bij het jumelage jubileum. Jumelage betekent letterlijk “het samenvoegen in tweetallen”, een uiting van verbondenheid die zich ook over de landsgrenzen heen uitstrekt en zelfs naar mensen die we niet of nauwelijks kennen. Ook daarvoor gaan we dus de straat op.

Maar dan…, dan wordt een schutter 100 jaar, een schutter die al meer dan 80 jaar lid is van Onderling Genoegen en waarvan iedereen weet dat OG een deel van zijn leven is. Dan komen de schutters plotseling uit alle kieren en gaten. Dan staat er plotseling weer een vereniging waar je echt trots op kunt zijn. Dan trekt er een stoet door het Duuvese Broek waar je kippenvel van krijgt. Dan voel je bijna letterlijk de verbondenheid die we willen uitstralen.

En nog geen 24 uur later verschijnt diezelfde groep voor oud commandant Jan Dieker en zijn Annie die vieren dat ze 50 jaar getrouwd zijn. Dan lopen de rillingen over je rug als ons OG voorbij marcheert. En als dan zo maar iemand, zonder voorbereiding, het “Ivanhoe” inzet en dit door het hele Lee-Enfield korps spontaan wordt overgenomen, dan kun je niet voorkomen dat er een brok in je keel komt en dat de ogen nat worden. Wat het is weet ik nog steeds niet, maar serenades doen er dus wel degelijk toe….

Jullie commandant,

Frans Dieker